Blog van Hannes Bossuyt

Foto’s

De tweede dag in Sydney begon gelukkig niet zo vroeg als de dag ervoor. Omdat Siebe en Sofie Sydney nog niet hadden bezocht, gingen we nu samen met hen een wandeling door de stad maken. We bezochten Hyde Park, waar een oorlogsmonument staat waar men oa de eerste wereldoorlog herdenkt. Australiërs hadden vroeger nogal weinig keus of ze ten oorlog trokken of niet (Australië was een kolonie van Groot Brittannië) , dus overal in de stad vind je monumenten ter nagedachtenis van gesneuvelde soldaten. Naast Hyde Park ligt het Barracks museum, een gebouw dat tussen 1819 en 1848 de aankomst was van 50.000 verbannelingen (gaande van zakkenrollers tot moordenaars).

Na onze geschiedenisles bezochten we de botanische tuinen, waar je ook een hoop (voor ons althans) exotische dieren kan vinden. Vanuit het park kom je uit aan de baai waar je iconische foto’s kan nemen van het Opera House en de Harbour Bridge. Een letterlijke chinese vrijwilliger was zo vriendelijk – met de nodige aanwijzingen van Joppe – een foto van ons allemaal te nemen. Tenslotte keerden we nogmaals terug naar het Opera House zelf, zodat Joppe een souvenir kon gaan aanschaffen. Vervolgens was ook het volgende monument aan de beurt en stapten we de Harbour Bridge over, waar we even een terrasje deden.

‘s avonds wandelden we nog even langs de dokken waar een hoop zijljachten aangemeerd lagen. Daar verorberden we allemaal onze maaltijd, ikzelf deed dit met enige tijd vertraging, daar men mijn pizza vakkundig uit het bord geschoven had. Voor de Chinese tuinen waren we helaas te laat, dus die lieten we maar voor wat ze zijn, we zitten tenslotte in Australië.

Op dag 3 was het tijd om te vertrekken uit Sydney. We lieten onze bagage nog even achter in het hotel, zodat we toch nog Sealife zouden kunnen bezoeken. Best wel een aanrader als je Sydney bezoekt en je nog wat tijd hebt te spenderen. Ondertussen was het al 13 uur en was het tijd om de wagen op te halen. Dit ging van ons vlot, als is het nooit een pretje tijdens het warme weer met een hoop bagage te zeulen door de straten om je wagen op te halen. Siebe en Sofie hadden helaas een grotere verassing gekregen: hun huurwagen was simpelweg gecancelled.

Onze wagen zit helaas al propvol, dus moesten ze zelf op zoek naar een nieuwe huurwagen. Dit is gelukkig wel gelukt en ook zij kunnen hun reis verderzetten. Wij bezochten in de tussentijd Royal National Park,  het op 1 na oudste nationale park in de wereld (de oudste is Yellowstone).

Na een korte wandeling gingen we verder naar Katoomba. Dirk was de wagen en het links rijden vlot gewoon, al was er bij het verduisteren een vreemd verschijnsel op de snelweg waar te nemen: achterliggers begonnen op een redelijke afstand netjes naast elkaar in een lijn te rijden. Omdat dit geen achtervolgingsscène uit een actiefilm was moest er iets anders aan de hand zijn.  Wat bleek: we reden met gedoofde lichten.

Ondertussen zijn we gearriveerd in een gezellige woning, waar we ons verwarmen aan de kachel.

Opmerking: Omdat we een internetlimiet hebben voor 6 huisgenoten in het appartement, ga ik de bijbehorende foto’s later uploaden.

Onze reis begon vrijdag 22 augustus, na afscheid te nemen van opa en oma bij ons thuis. We stapten even na 13 uur op de trein richting Zaventem. Gelukkig hadden we onderweg geen last van vertragingen op het spoor, waardoor we zonder problemen (afgezien van de vele militairen in de luchthaven) in alle rust onze bagage konden inchecken. Helaas verliep hierna niet alles vlekkeloos, en had onze vlucht van Zaventem naar Londen reeds 30 minuten vertraging. Maar aangezien de aansluitende vlucht op Heathrow pas 2 uur later vetrok, hadden we ruim de tijd om deze toch te halen.

Na de uitgebreide security checks , waarbij zowel Joppe als ik door de body scanner moesten passeren, bleef er helaas weinig tijd over om op de luchthaven zelf te vertoeven. Nu, we hadden toch een lange vlucht naar SIngapore voor de boeg, dus we waren allang blij dat deze op tijd vertrok. Tijdens de vlucht hadden we regelmatig last van turbulentie, maar dat hoort bij zo een lange trip zeker? Het eten op het vliegtuig is altijd een heikel punt als het om beoordelingen bij vliegtuigmaatschappijen gaat, en deze keer was geen uitzondering. Toch viel het al bij al mee.

In Singapore, die ooit werd uitgeroepen als de beste luchthaven ter wereld hadden we 30 minuten de tijd om eventueel ons wat op te frissen, en het moet gezegd, de luchthaven ziet er niet onaardig uit. Al hadden we natuurlijk niet de tijd om alles te zien, dus persoonlijke ervaringen kunnen variëren.

Na Singapore was het tijd om de trip verder te zetten naar onze eindbestemming: Sydney. Tijdens de vlucht werd alles gedimd zodat we meteen mee zouden zijn met de tijdzone die hier geld, wat ervoor zorgt dat de effecten van de jetlag (bij mij althans) beperkt bleven. Voor het landen werd het vliegtuig ‘gedesinfecteerd’. (lees: een steward met een afgedekt gezicht spuit met een spuitbus een goedje rond in het vliegtuig.) Passagiers met contactlenzen werd aangeraden hun ogen een minuut te sluiten, maar verder zou alles ‘harmless’ zijn.

De Australische ‘border customs’ konden we, afgezien van mijn paspoort die niet wou scannen, vlot doorlopen. Ook al onze bagage had zonder problemen de grote oversteek gemaakt. Omdat het nogal vroeg was, en het openbaar vervoer voor ons hier in Australië nog een groot mysterie is, besloten we de stap niet te wagen en namen we een taxi. Die bracht ons zonder problemen naar ons hotel, waar we om 6uur ‘s ochtends reeds op onze kamer konden inchecken.

Aangezien we nu toch al wakker waren, besloot mama de koffers reeds uit te te pakken. Nadat alles op orde was, trokken we even na 8.30 Sydney in. We bezichtigden reeds het Sydney Opera House en de Harbour Bridge. Even na 13 uur begon de jetlag toch zijn tol te eisen en deden we een kort dutje. Hierna bezochten we China Town (al twijfelen we wel of gans Sydney geen Chinatown is, gezien de grote getale Aziaten die hier aanwezig zijn. Allemaal voorzien met de navelstreng naar hun smartphone (de Pokémon Go hype is ook her merkbaar). Ondertussen kwamen Siebe en Sofie ons ook vergezellen en maakten we nog even een avondwandeling in Sydney, alvorens voldoende proviand in te slaan voor de komende dagen.

Ondertussen is het 23:10, en ga ik nu ook mijn klok gaan gelijkzetten met de rest.

Afgelopen dagen heb ik nog niet kunnen posten op internet, omdat de wifi verbinding verschrikkelijk onstabiel was. De problemen traden op sinds de buren aankwamen. correlation doesn’t imply causation. Maar toch verdenk ik ze ervan de ganse dag 4K video te streamen. Anyway, hieronder volgt een overzicht van de afgelopen dagen sinds de laatste update.

Woensdag 5 augustus 2015

We hebben vrij weinig gewandeld in de afgelopen dagen, dus besloten we vandaag, nu we er toch nog de kans voor hadden, opnieuw een wandeling in de bergen te maken. De wandeling die we besloten te maken was een korte wandeling om te maken, die niet al te lastig. Zelfs Tattie wandelde vandaag mee. Niks om je zorgen over te maken toch? Het nadeel bij niet al te lastige wandelingen is dat het aantal ‘wandelaars’ dat je tijdens je wandeling tegenkomt exponentieel toeneemt, iets dat de pret soms wel kan bederven (in mijn geval dan toch, ik word gek van mensen die graag in kudden wandelen). Gelukkig  werden we op de top van de berg beloond met een mooi uitzicht. Ook vonden we er een hoop gedenkplaatsen terug, evenals een hoop namen die met keien werden samengesteld. In de verte zagen we dat het bewolkt werd, echter hadden we geen idee welk onheil ons te wachten stond. Onderweg hadden we al gemerkt dat het pad kurkdroog was maar toch wel van grote uitgesleten sleuven was voorzien, vermoedelijk door hevige regenval.

Het begon met lichte druppels, maar daarna brak de hel los en konden we amper de seconden tussen de lichtflitsen en de donderslagen tellen. Ook de regen begon heviger te worden en onze regenjassen konden amper nog soelaas bieden. Ook kon je de regen nu echt voelen, vooral omdat die nu hagel geworden was. Onze schoenen liepen vol met water, en Joppe was – wegens bedampte brilglazen – lichtjes gedesoriënteerd voordat we een plaats vonden om te schuilen. Filmpje van hoe het eraan toe ging kun je vinden op YouTube. Nadat de bui wat geminderd was gingen we linea recta (ondertussen samen met de tientallen andere lotgenoten) naar de auto. Door de hevige regenval en de passage van de andere wandelaars was de terugweg herschapen tot een kleine bergrivier en was het opletten om niet onderuit te gaan. Voor Tattie (en de rest eigenlijk ook) was dit genoeg avontuur voor vandaag en keerden we de terug naar ons verblijf. De volgende dag moesten we toch verhuizen en de eigenaar had gevraagd om vroeg uit te checken. Ik heb ‘s avonds nog met een haardroger mijn schoenen wat gedroogd (want het is mijn enigste paar hier, ik heb geen wandelschoenen mee) en de rest aan de nacht overgelaten.

Donderdag 6 augustus

Vandaag waren we vroeg op, aangezien de eigenaar ons had verzocht om vroeg te vertrekken. Reeds om 8.30 waren we eigenlijk al klaar om te vertrokken, maar we mochten toch nog nog wachten tot 10 uur tot de eigenaar kwam opdagen. Hadden we dat geweten had ik mij nog eens even omgedraaid voordat ik opstond. We waren nog maar net vertrokken of Joppe kwam erachter dat hij zijn portefeuille niet vond. Hij maakte echter de veronderstelling dat, hoewel hij zijn portefeuillie niet bij zich had, deze toch mee was aangezien hij die in ons huisje niet had zien liggen. Dit vinden wij nogal een zwakke stelling, en dus maakten we rechtsomkeer om er zeker van te zijn dat zijn portefeuille niet was achtergebleven. Na een tweede zoektocht bleken we de portefeuille opnieuw niet te vinden. Uiteindelijk zijn we dan toch vertrokken naar onze volgende bestemming: Sighișoara, een tussenstop om even wat te drinken en (voor Joppe althans) wat te eten. Hierna hebben we dan onze tocht verdergezet naar Sibiu en al een eerste keer de markt verkend. ‘s Avonds hebben we er dan ook allemaal pizza gegeten. Gelukkig is ook hier de overnachting dik in orde, met een zeer ruime appartementskamer tot onze beschikking.

Vrijdag 7 augustus

Deze ochtend hebben we, omdat we nog geen inkopen hadden gedaan, ontbeten in het hotel. Voor 6 euro de man zat ik er met mijn yoghurt potje er serieus onder, wat ook verschillende keren duidelijk werd gemaakt aan tafel. Het ontbijt in een hotel is altijd al een zorgenkindje geweest, en hier is dat geen uitzondering. Joppe vulde zich dan maar met een kom ontbijtgranen.  Na ons ‘uitgebreid ontbijt’ trokken we de stad in om de postkaarten te versturen. We hopen dat iedereen deze ontvangt, al lijkt ons dat twijfelachtig gezien de staat van het postkantoor. Nu, alle gebouwen zien er hier zo uit, dus normaal zullen jullie deze wel ontvangen. Vervolgens verlieten we de stad en gingen we richting het platteland, Dirk had deze maal de GPS bijna niet nodig, alhoewel er toch blijkbaar een hoop verandert is sinds zijn laatste bezoek. Onderweg mochten we ook even stoppen voor overstekende koeien (maar daar kijk ik eigenlijk niet meer van op). We brachten, zoals de vakantietradities het betaamt, bezoek aan een kleine kerk ergens in de bergen. Het berglandschap is hier trouwens verschillend met wat we eerder zagen in Roemenië, en heeft eerder iets weg van een teletubielandschap. Voor de mensen die dat nooit bekeken. De standaard windows xp wallpaper heeft er ook iets van weg. Onze veel te late middagpauze werd met minstens een uur verlengd, omdat we na lang wachten besloten om ons eerste restaurant te laten voor wat het is. De reden is te absurd voor woorden: Eerst paste onze ober namelijk stegografie toe, aangezien hij met een balpen die niet schrijft onze bestelling opnam en maar wat zat te krassen in papier. Geen idee wat hij had doorgegeven aan de keuken, maar onmogelijk dat daar geen fouten in zaten. 20 minuten later moest het ergste nog komen: Hij kwam doodleuk melden dat men blijkbaar niet meer alle ingrediënten had voor de gerechten. We zijn dan maar met een hongerige maag vertrokken op zoek naar een volgend restaurant, en de situatie beterde niet echt (in 1 restaurant mochten de tafels en stoelen niet verzet worden, en in een ander restaurant maakte de kok elke dag maar 1 gerecht en moest je maar beslissen of je dat wou eten of niet). De ganse namiddag hebben we gespendeerd aan het zoeken van een goed restaurant. Na toch ergens terecht te kunnen om te eten, bracht Dirk nog een bezoek aan een Roemeense vrouw die hij nog kende van zijn vorige trip. Meteen was iedereen welkom en mochten we ook naar binnen voor een gezellige babbel in steenkolenengels  of compleet onverstaanbaar Roemeens. Pick your language. Uiteindelijk zijn we dan nogmaals naar het stadscentrum teruggekeerd om te genieten van het pittoreske Sigiu.

Foto’s vind je opnieuw op flickr.

Het is al enkele dagen stil op deze blog, Geen paniek, onze organen zijn nog niet verhandelt. Ik ben namelijk niet de persoon die epistels schrijft wanneer er niks gebeurt. Daarvoor kun je beter een boek lezen.

Zondag was het rustdag en hebben we maar het dagschema onderuit gehaald. Het was half 5 s avonds (!) voordat we ontbeten. Tattie en Gerdje waren 4 uur onderweg voor ze een winkel tegenkwamen die open was. Er is dan ook niet veel gebeurd die dag. Om de tijd te doden schaakt Joppe ondertussen maar tegen zijn grote broer (aka de schaak AI op de smartphone, want ik kan niet schaken).

Maandag hebben we een Roemeens kerkhof bezocht. We hebben wel maar 1 kerkhof bezocht, dus ik heb geen idee of onze sample size representatief is voor gans Roemenië, maar toch merkten we een paar grote verschillen in vergelijking met België: Zo staan de graven hier niet echt netjes geordend, maar op elkaar gepropt. Blijkbaar willen de Roemenen ook inspraak in hoe hun grafzerk eruit komt te zien, getuige de vele zerken waar nog geen overlijdensdatum  in gegraveerd staat. Ook hebben we ontdekt dat het hier gebruikelijk is om bij een overlijden de zerk te overladen met dennebomen. De nabijgelegen kerk was afgesloten met traliewerk, dus die konden we helaas niet bezoeken.

Een nadeel van in de middle of nowhere te zitten, is dat je steeds een stuk moet rijden voordat je iets bezienswaardig tegenkomt. Dit was vandaag (dinsdag) dan ook niet anders. We zijn wel in een mooi landschap terecht gekomen. Helaas is het reeds commercieel uitgebuit waardoor je je tijdens de rit mag vergapen aan tientallen souvenir shops aan de rand van de rotswanden. Niet echt flatterend.

Foto’s van de afgelopen dagen vind je op flickr.

Vandaag (1 augustus) was het vooral veel in de auto zitten, want we gingen van Brasov naar Izvoare. In Roemenië trouwt werkelijk iedereen op zaterdag. Vanochtend zagen we vanuit ons appartement dat men bezig was met hun wagen te ‘versieren’ voor het grote feest. Ook onderweg kwamen we een huwelijksstoet tegen. Wat later stopten we ook even bij een lokale ‘buurtwinkel’, want ons water was op. Dit zou je bij ons toch niet meteen vinden. Ook hier wordt nog veel met paard en kar afgelegd, dus nu en dan eens een hooiwagen voorbijsteken kijken we niet meer van op. Tijdens onze rit kwamen we ook een vervallen warmwaterbron tegen. In de namiddag stopten we dan even bij een meer om wat uit te rusten (We zijn net zigeuners: onze wagen zit namelijk volgepropt als we moeten verhuizen, en het is niet altijd even comfortabel om te zitten). Het blijkt een toeristische trekpleister te zijn, want er is geen enkele lege plek aan de rand van het meer. Gebruik maken van de sanitaire voorzieningen hier is wel iets dat je beter niet doet…

‘s Avonds kwamen we dan aan bij onze volgende verblijfplaats. Een klein huisje midden in het bos. Warm water hebben ze niet, dat moet je zelf maken via een houtkachel. Maar zoals je merkt hebben ze hier wel – tot grote opluchting van tattie – internet. Prioriteiten stellen heet dat. De ramen hier zijn letterlijk van dubbel glas (er zitten 2 ramen in de muur), aangezien het hier in de winter behoorlijk koud kan zijn. Het huisje is gelegen langs een klein beekje, iets wat best wel gezellig is. Terwijl we nu toch de mogelijkheid hebben, hebben we deze avond alvast eens de barbecue uitgetest.

Foto’s vind je terug op Flickr.

Vanochtend was het weer wat minder, dus konden we niet meteen starten aan onze wandeling. Daarom moesten we in de voormiddag uitwijken naar een alternatief programma. Het kasteel waarop de vampier Dracula is geïnspireerd. Klinkt het je in de oren als een tourist trap? Dat is het hoogstwaarschijnlijk ook. Het kasteel is goed onderhouden, daar niet van. Maar een hoop volk dat daar rondliep. In de smalle gangen in het kasteel is het drummen om ook maar even van het uitzicht te kunnen genieten. Het type toeristen dat daarheen trekt hangt hun gratis gewonnen GoPro rond hun hoofd en filmt dan maar alles dat men ziet. Vreemd genoeg komen die filmpjes nooit terecht in de jaarlijkse reel.

Gelukkig was na het bezoek aan het kasteel het weer wel wat verbertert. We (daarmee bedoelen we Gerdje, Dirk, Joppe en ik. Tattie had geen zin om mee te wandelen) besloten het er maar op te wagen en aan de wandeling ‘7 scari timisul de jos’ te beginnen. De wandeling naar de watervallen zou maar een goeie 45 minuten duren, al bij al een eenvoudige wandeling dus. Alleen heb ik geen idee of ze hier een andere tijdseenheid gebruiken en/of de persoon die de tijd berekende de wandeling al lopend heeft afgelegd. In ieder geval, wij zaten daar met meer dan 2 uur een flnk stuk boven, voornamelijk vanwege de steile klim in combinatie met de nogal modderige ondergrond. Gelukkig was het de ferme inspanning wel waard. Aan de start van de watervallen mochten we wel nog even betalen voor de toegang. (er stond een loket midden in het bos, wanneer we al de helft van de wandeling in het bos hadden afgelegd). Er zat ook een vos in de buurt, dus die hebben we dan ook maar op de gevoelige plaat vastgelegd. Bekijk de foto’s van de wandeling op flickr. Op YouTube kan je een impressie vinden van de natuur tijdens onze wandeling.

Voor de komende dagen bevinden we ons in de middle of nowhere, dus voorlopig wordt het:

ifconfig eth0 down
ifconfig wlan0 down

(we hebben waarschijnlijk geen internet op de volgende locatie, dus we zullen de verslagen in 1 keer erop plaatsen nadat we terug internet hebben)

Omdat we nu eenmaal graag wandelen hadden we gisteren een kaart van de streek aangeschaft. Via reisverslagen die we vonden op internet (zo zie je maar dat een blog bijhouden op reis best wel handig kan zijn) hadden we enkele foto’s gevonden van de bewuste wandeling, en dat leek best wel indrukwekkend!

Via de GPS de bestemming instellen en gaan wandelen, zo simpel kan het zijn toch? In theorie althans. Typ je de naam van een dorp in, zoals ‘Zarnesti’, dan krijg je in TomTom 5 steden met die naam. Trial & error dus bij het zoeken naar de bestemmingen. Toen we erheen reden waren er op de route wegwerkzaamheden. De straat breekt men hier op sommige plaatsen nog open met een pikhouweel ipv een drilboor. Na de omleidingen gevolgd te hebben werd duidelijk dat we nog niet aan de start van de wandeling waren. Die lag een tiental kilometer verderop. Tattie en Dirk zagen het niet zitten om te wandelen, dus begonnen we met 3 (Gerdje, Joppe en Hannes) aan de wandeling. Die was helaas niet echt avontuurlijk, gewoon een autoweg langs het bos. Na een uur werd ook duidelijk waarom: We waren de verkeerde weg op. We mochten dus de trot terugkeren (opnieuw een uur kwijt) voordat we aan de eigenlijke wandeling konden beginnen. Onderweg kwamen we voorbij een open wei vol met koeien en varkens. Wat later kwamen we ook voorbij een herder met een kudde schappen. Nadien konden we beginnen aan de steile klim langs het water. En met steil bedoelen we ook steil, ik zie tattie niet zo snel dezelfde wandeling afleggen.

Helaas kwam er bewolking opzetten, en in de bergen (omdat die niet meteen kunnen verdwijnen over de bergwanden) resulteert dat al vrij snel in regen. Ongenaakbaar zetten we onze tocht verder. Maar een reeds terugkerende wandelaar liet ons weten om aan de bestemming te geraken, we nog minstens een uur onderweg zouden zijn. Rekening houdend met het feit dat de wandeling geen lus is (en je dus moet terugkeren via dezelfde route) en we dus nadien nog 2 uur in de regen zouden mogen vertoeven, besloten we dan maar rechtsomkeer te maken en terug te keren. Net op tijd overigens, want toen we terug kwamen begon het rotweer pas goed op gang te komen.

Foto’s staan terug op flickr

Vandaag hebben we in de voormiddag eerst inkopen gedaan zodat we weg kunnen voor de volgende dagen. Gelukkig ligt de winkel hier niet zo ver vandaan, dus konden we de boodschappen te voet vervoeren, en aangezien tante Petra een grote schrik van liften heeft, konden we die ook meteen met de trap naar ons appartement op de hoogste verdieping slepen.

In de namiddag hebben we dan Brasov verkend. Omdat we nog niet gegeten hadden, hebben we nogmaals op restaurant gegaan. Joppe en ik aten een spaghetti, de rest nam genoegen met een slaatje. Wij werden als eersten bedient, de rest kon nog eventjes op hun kin kloppen. Zodoende was ons bord reeds leeg nog voordat Tante Petra, Gerdje en Dirk ook .hun maaltijd konden nuttigen.

Na het eten hebben we dan met een kabellift het uitzichtpunt bovenaan kunnen bezoeken (waar onder andere de letters van Brasov staan opgesteld). De afdaling hebben we dan te voet uitgevoerd. Die was op bepaalde plaatsen redelijk steil, waardoor Tattie soms haar oriëntatie verloor. Hannes had de reis bijna voortijdig mogen afbreken. Gelukkig was er een reling om je aan vast te houden.

Met zo een afdaling achter onze kiezen was het tijd voor een beloning. ‘s Avonds werd voor de eerste keer de jacuzzi getest.

Foto’s van vandaag vind je terug op flickr.

Tot morgen!

Na een nacht in de buurt van de luchthaven te hebben geslapen, konden we eindelijk Roemenië ïntrekken. Vandaag was dus een rustige dag, waarbij we de tijd grotendeels in de wagen en op restaurant gespendeerd hebben.

Tijdens de rit werden we verschillende keren toch met verstomming verslagen. Zo maken paard en kar hier nog steeds deel uit van het straatbeeld (voornamelijk wel door boeren).Ook hebben we getuige mogen zijn van een begrafenisstoet over een viervaksbaan, al hebben we daarvoor wel 6km mogen opnieuw rijden, wisselen van rijrichting is hier op bepaalde plaatsen niet echt eenvoudig. Ook vind je langs woonwijken nog vrij regelmatig waterputten, (Slechts 45% heeft toegang tot stromend water). Afgaand op het buizennetwerk lijkt aardgas in Roemenië pas vorige week aangelegd te zijn. Bij elk huis vinden ze wel een eigen unieke manier om een aardgas aansluting te laten binnen komen. Het Centre pompidou is er niks tegen. Verder zien de huizen er hier uit zoals je ze verwacht als je aan een land als Roemenië denkt. Voor degenen die niet snappen wat ik bedoel: Stel je voor dat iemand een huis bouwt, dan besluit 20 jaar er niet naar om te kijken het te laten vervallen, en er dan opnieuw in te trekken. Zo ziet het overgrote deel van het landschap eruit.

In de late namiddag (14 uur) kreeg iedereen honger en besloten we dus op zoek te gaan naar een restaurant. Bij Joppe en ik flitsten de doemscenario’s al door ons hoofd. In het eerste restaurant waar we halt hielden was de keuken helaas al gesloten, een kleine opluchting bij de Bossuyt’s. Helaas vonden we niet veel verder een restaurant die wel open was. Het was mooi weer, dus zaten we buiten om te eten. Het restaurant had verder iets weg van chalet. De eigenaar stond erop dat we ook even binnen kwamen verkennen. En het moet gezegd, het was best wel mooi ingericht. Op naar de maaltijd dan. Dirk had iedereen zijn bestelling in het Roemeens doorgegeven, en men was er al in geslaagd om in plaats van plat water te serveren aan Hannes, een fles spuitwater op tafel te zetten. THE HORROR!!! Mijn reeds lage verwachtingen kelderden nog verder naar beneden. Helemaal onterecht zo blijkt, het eten was lekker en de eigenaar zorgde ervoor dat we niks tekort kwamen. Voordat we vertrokken wou Dirk nog op de foto met hem..

Na onze maaltijd verorberd te hebben zetten we onze tocht verder naar onze volgende verblijfplaats. Onderweg hebben we nog even gestopt aan één van de talrijke kraampjes voor wat groenten en fruit. Op ons appartement komen we niks tekort: we hebben een mooi uitzicht vanaf ons penthouse met jacuzzi, die voor een gewone Roemeen min of meer onbetaalbaar is. Al zou je dat niet zeggen vanaf de buitenkant. De flats zijn hier nogal eentonig qua vormgeving (een betonnen blok met hiier en daar isolatie voor wie het zich kan veroorloven, vaak ook in zeer contrasterende kleuren). Mocht je denken  dat dit overblijfselen zijn van vroeger: Men is bezig nieuwe appartementen in de buurt op te trekken in exact dezelfde stijl.

‘s Avonds hebben Joppe en ik nog een avondwandeling gemaakt (De rest was te moe), En we hebben gemerkt dat ze hier ook Hollywood allures krijgen. Als dat maar goed komt. Foto’s van vandaag kun je opnieuw op Flickr vinden.

Ok, eerst en vooral even duidelijk maken dat we allemaal heelhuids zijn aangekomen. Foto’s van vandaag vind je in het album op flickr: https://www.flickr.com/gp/133907415@N05/u83jpP

Vanmorgen vroeg zijn we om 7 uur vertrokken naar Charleroi, ruimschoots op tijd en de taxi chauffeur maakte handig gebruik van zijn Coyote. Nadat we aankwamen hebben Tattie, Gerdje en Dirk eerst nog rijkelijk geluncht (Joppe en Hannes hadden zoals gewoonlijk nog geen honger). Daarna onze bagage vlot kunnen inchecken en hebben we het goede voorbeeld getoond door helemaal vooraan de ‘non priority” queue van ryanair te gaan wachten (waarna – kuddedieren zoals ze zijn – de ganse meute volgde). Op het vliegtuig zelf hadden we een meevaller. We hadden namelijk plaatsen toegewezen gekregen bij de nooduitgangen, wat betekende dat we veel beenruimte hadden.

Na een vlucht zonder incidenten konden we landen op de luchthaven van Otopeni. Na de landing moesten we in een volle, niet-zo-wel-riekende bus van de landingsbaan naar de luchthaven. De – op z’n zachtst gezegd – troosteloze gebouwen aan de rand van de landingsbaan, deden de moed in onze schoenen zinken. De luchthaven zelf was gelukkig zeer modern. Ook onze bagage hadden we vrijwel meteen van de transportband.

Daarna kwam onze eerste opdracht: Onze huurauto bemachtigen. Via mail had men ons laten weten dat men ons zou opwachten met een naambordje. Eenmaal de Arrival gate gepasseerd bleek daar echter niks van waar. Waren we reeds opgelicht door de Roemenen, nog voor we goed en wel een voet aan land hadden gezet? Bleek gelukkig niks van aan, Na wat verlet werden we dan toch opgehaald via een shuttle bus om onze huurauto op te halen. In de rit daarheen werd al snel duidelijk dat we West-Europa waren verlaten, en het hadden verruild voor Roemenië, een land dat op het eerste zicht de val van het communisme nog volledig heeft doorstaan. De service van onze huurauto viel echter goed mee. Een overijverige medewerker was jammer genoeg iets te enthousiast, toen hij bij het inladen tante Petra haar koffer “naar ‘t snot” hielp door veel te geweldig de koffer bij het handvat op te heffen. De toon was meteen gezet voor een namiddag vol mini-incidenten.

Na onze auto te hebben afgehaald, gingen we op zoek naar onze verblijfplaats voor deze nacht. Onderweg leerden we het hectische Roemeense verkeer kennen. We moesten goed onze baan zoeken naar het huisje, en dat leidde tot ergernis bij de lokale chauffeurs en wat stress bij de onze. De buurt ziet er nog altijd wat troosteloos uit. Banen waar de rioleringsdeksels 10 cm boven de grond uitsteken zijn hier schering en inslag, huizen die er verloederd bij liggen, straathonden… Een ware cultuurshock voor de nette Belgen. Ons huisje ziet er van buiten ‘Roemeens’ uit, maar vanbinnen is het zeer proper, ruim en verzorgd. De buurt ziet er vrij veilig uit. Al heeft onze buur eieren voor zijn geld gekozen, en lijkt het alsof zijn huis, met z’n vele camera’s, ooit nog onderdak heeft geboden aan twaalf hitsige twintigers die door middel van een afvalrace een populair programma van VT4 probeerden te winnen. Bij nader inzien is ook ons huisje goed beveiligd. Onze voordeur is voorzien van een 7 (!) punten slot. Er zijn kluizen die minder sterk beveiligd zijn.

Eenmaal aangekomen in ons propere huisje, gingen we op zoek naar voedsel. We hebben hier gelukkig al een delhaize gevonden. Klinkt blijkbaar niet groot genoeg voor de Roemenen, dus hebben ze dat hier gerbranded tot ‘mega image’. We moesten wel nog aan geld zien te geraken (Roemenen aanvaarden geen euro’s, enkel hun eigen munt). De lokale bankautomaten aanvaardden onze bankkaarten niet, waardoor we opnieuw naar de luchthaven mochten tuffen. Gelukkig ligt die luchthaven zeer dicht van ons huisje. Opnieuw het hectische verkeer in dus, wat zorgde voor de nodige stress bij de (co-)piloot. Op de luchthaven haalden we wat geld af, zodat we voor enkele dagen weg kunnen. Bij het verlaten van de luchthaven, stootten we op een nieuw obstakel: de automaat om ons parkingsticket te valideren, was kapot… Naar een loket dus, waar een dame, wiens vriendelijkheid voor deze dag al duidelijk opgebruikt was, ons een jeton gaf om de parking te verlaten.

Omdat Joppe en Hannes nu eenmaal Bossuyt’s zijn, mocht de cultuurschock niet té groot zijn. Voor de eerste avond hebben we dus in een McDonald’s gaan eten. Hemel voor Joppe, hel voor Dirk. In de lijn van de namiddag ontstond er een nieuw crisisje toen bleek dat de gezamenlijke pot verdwenen was… En blijkbaar was er niemand die hem laatst had gehad. (Later werd de pot in het huisje gevonden, oef). Gelukkig had Dirk nog wat geld zitten, waardoor hij onze hemelse spijzen kon betalen.

Genoeg commotie voor één dag? Nee hoor. Novastar zingt het al jaren: ‘The best is yet to come’. En the best was echt nog yet to come. Na geen kennis te hebben gemaakt met de lokale keuken, keerden we terug naar onze wagen. En die had zin om even gek te doen. Het alarm bleek onophoudelijk afgaan. (Zie video op YouTube: https://youtu.be/TrrnwyDJ6co). Na even leek de situatie onder controle, maar de immer-alerte Hannes merkte op dat het alarmlichtje nog altijd pinkte. De vrees dat de wagen in het midden van de autostrade plots zou afslaan was hem te groot, en hij weigerde nog een voet in de auto te zetten tot de verhuurder van onze auto was opgebeld. Al bij al niet volledig onterecht, want wanneer Hannes uit de auto stapte, schoot het alarm opnieuw aan. Na kort te bellen met de verhuurder, vonden we uiteindelijk de manier om het alarm definitief af te leggen.

Deze sensatievolle dag werd afgesloten in Bukarest, hoofdstad van Roemenië. Het moet gezegd, er staan er enkele heel fraaie gebouwen. O.a. winkels van Gucci, Rolex en Armani, maar ook andere gebouwen, die in Oxford Street in Londen niet zouden misstaan. Er was jammer genoeg ook een keerzijde aan de medaille, zijnde de vele bedelaars (vaak ouders met twee, drie, vier kinderen die op straat leven…).

Ondanks het zien van die ellende, kunnen we terugkijken op een heel leuke dag, waarin we in een andere wereld werden gekatapulteerd en van de ene ervaring in de andere belandden. Ongetwijfeld het begin van een leuke reis!

Hannes en Joppe